Een vraag die ik wel eens krijg is, hoe laat jij de dieren aan jou wennen en hoe wen jij aan de dieren?


Ja dat is een interessante vraag. Ik doe dat heel natuurlijk. De eerste keer dat ik in contact kom met de dieren is tijdens het kennismaakgesprek.
Dan negeer ik ze eigenlijk. Daarmee geef ik ruimte aan het dier en aan mijzelf. Ze merken mijn energie en mijn aanwezigheid wel op en ik laat ze. Daarvanuit komt hij of zij later wel even snuffelen of kruipt naast me op de bank. Het gebeurt nog al eens dat de eigenaar van het dier me zegt, nou ja zo reageert ie anders nooit. Dat is dan positief bedoeld.
Voor de eigenaar zegt dit vaak al genoeg, en voelt vertrouwen en geruststelling.
Ook als ik later kom oppassen, dan geef ik het dier en mezelf de ruimte om aan elkaar te wennen.
Ik duik er niet meteen boven op, en ga ook niet meteen knuffelen en druk doen met zo’n dier.


Wat ik wel doe is dat ik praat. Ik vertel het dier, of het nu een hond is of een poes, wat de situatie is. Ik leg het uit. Bij sommige honden kun je ook zien dat ze het begrijpen.
Zelf heb ik een kalme energie en dat straalt af op de dieren. Dus als ze aan de nieuwe situatie zijn gewend, dan zijn ze ook aan mij gewend. Dat gaat eigenlijk heel natuurlijk.


Ik heb een tijdje Ceasar Milan op tv gevolgd, de hondenfluisteraar. Daar heb ik ook wat tips van opgestoken. Zoals dat als je door een deur gaat, dat jij altijd als eerste gaat. Dat ik de leider ben, te allen tijde.
Ik ben ook consequent, dat geeft duidelijkheid en ook veiligheid.
Vaak hoor ik terug van de eigenaren dat het dier of de dieren zo heerlijk ontspannen waren toen ze weer thuiskwamen.

De vraag die mensen mij vaak stellen is
En wat als je nu geen oppasplek hebt, waar verblijf je dan?
Dit is vaak de eerste vraag die mensen stellen als ik vertel dat ik ruim 10 jaar geleden mijn baan heb opgezegd,
na 23 jaar en mijn huis heb verkocht.
Een innerlijk roep volgend om het lef te hebben om alles los te laten. En niet te weten wat er dan voor mij in het verschiet zou liggen.
Ik pas nu op de huisdieren als de eigenaren op vakantie zijn en ik woon dan in hun huis.


Ik kan de vraag wel begrijpen vanuit het standpunt als je op een vaste plek woont, dat dat behoorlijk beangstigd. In het begin dat ik zo zonder huis leefde had ik dat zelf ook wel, als er een periode van een maand bijv. open bleef staan, dan begon ik hem ook wel te knijpen. En dan voelde ik soms ook meer de angst dan het vertrouwen.
Inmiddels ben ik hier behoorlijk in gegroeid. Als er nu dagen of weken open blijven, dan vul ik die zelf in.
In de begin jaren zag ik het als gebrek aan oppas, nu zie ik het als onderdeel van mijn manier van leven. De meeste tijd is er oppas, en soms even niet, dan kan en mag ik zelf kiezen waar ik verblijf en waar ik behoefte aan heb. Soms boek ik een huisje, soms slaap ik bij een vriendin een nachtje, en bij mijn ouders kan ik ook altijd terecht.
Ik merk dat ik er steeds meer in groei om ook in deze periodes echt te kiezen waar ik blij van word.
Dus zo kwam het dat ik in juli 6 nachten open had staan, en praktisch dacht ik, ik zoek iets tussen de ene oppasplek en de andere, nl. tussen Delft en Waddinxveen.
Een middag gezocht en niets leuks en geschikts gevonden. Ik werd er moedeloos van en vermoeid, en over een paar dagen zou het al zijn.
Toen ik het had losgelaten hoorde ik Schiermonnikoog in mijn oor. Huh?
Ja daar kom ik heel graag, maar dat is wel heel erg uit de buurt enne….
Stop. En check op internet. En dat heb ik gedaan. Binnen een uur had ik iets leuks gevonden, en de boot geboekt. En het belangrijkste was, ik was helemaal blij.
Zo leef ik nu, luisteren naar mijn innerlijke stem en daarnaar handelen. En in vertrouwen.